Mijn waardering voor België, mijn aangenomen land, nam toe in april 2014 toen het nieuws uitbrak van de ontvoering van 270 meisjes in Chibok, noord Nigeria door de terreurgroep Boko Haram. Ik herinner mij dat tijdens de besprekingen rond internationale militaire interventie tegen Boko Haram, de unieke reactie van België verschilde van de rest van de wereld. Heel snel werd een politiek akkoord binnen de coalitie bereikt voor het sturen van een team van niet-militairen naar Chibok voor een fact-finding missie. De bedoeling was om ter plaatse een onderzoek te verrichten naar het opzetten van een humanitaire interventie rond Chibok. Belgische psychologen en medisch personeel zullen namelijk ingezet worden om de families van de slachtoffers van de Chibok-meisjes psychologisch en medisch te begeleiden en daarna ook hetzelfde voor de meisjes bij hun vrijlating. Terwijl voor sommigen deze Belgische overwegingen een druppel op een hete plaat was, was het voor mij als aangespoelde Belg en enkele medestanders zeer indicatief voor een land met zijn hart op de juiste plaats. Laten we ook de situatie in het juiste perspectief plaatsen: Nigeria is 17 maal zo groot als België en België als land is nog kleiner dan één van de betrokken noord-oostelijke deelstaten van Nigeria. Op een gegeven moment dacht ik dat het kleine dappere België weer in actie schoot! Mijn trots voor het landje was groot. Ik voelde mij als student van internationale vredesbeheer die net iets fundamenteel heeft geleerd. Ik ben letterlijk in België volwassen geworden. Ik kwam hier wonen net voor mijn 27

^steleeftijd. Behalve één loosstaand hoorcollege 'oorlog & vrede" als student journalistiek in Nigeria, de meeste, zo niet alles wat ik over vrede als concept ken heeft vorm gekregen in dit landje. Dit land geeft geen voorkeur aan militaire interventie. Compromis is inherent aan de politieke cultuur. De vrederechter bijvoorbeeld is laagdrempelig en toegankelijk en heeft een zeer uitgesproken en belangrijk plaats in het rechtsysteem. Kortom, er bestaat in dit landje een lange lijst van wat ik een verzoeningscultuur noem, cultuur van vrede. Dit is de basis, en ik durf toevoegen, de stevige basis van de vredeswandeling voor Nigeria met als vertrekpunt het hart van de lokale democratie in Oostende: het stadhuis. Meer nog, het feit dat alle democratische politieke partijen de vredeswandeling volmondig ondersteunt toont een diepliggende overtuiging aan over vrede. De mars naar de Nelson Mandela-brug in het midden van de serene Maria Hendrikapark maakte het verhaal compleet.

Misschien heeft dit wel te maken met leeftijd ? ik word dit jaar 50 ? maar ik heb meer en meer geloof en vertrouwen in de kracht van vreedzame acties als instrument voor het oplossen van zelfs complexe crisissen, in Nigeria en elders. Dit in tegenstelling tot mijn collega's en leeftijdgenoten in Nigeria. Er is wel hoop want na jaren van militaire kat-en-muisspel in de kreken van de Niger-Delta regio van Nigeria, werd vrede eindelijk bereikt door amnestie voor de gewapende Niger-Deltamilitanten door president Yar'Adua Administratie.

Wat er terechtkwam van de geplande humanitaire interventie door België is voor mij nog onduidelijk maar ik geef dit mee: België moet verder het pad van humanitaire interventie blijven wandelen om vrede te helpen waarmaken in de onrustige regio van Nigeria. Nigerianen in België hebben vandaag massaal voor vrede gekozen. Daarom zijn we hier. Maar wat nog belangrijker is, zoals u kunt zien op de kleurrijke aanwezigheid en deelname van onze Belgische vrienden en onderdanen van andere Afrikaanse landen is het feit dat wij niet de enigen zijn die voor vrede hebben gekozen. Wij worden ondersteund door een leger van Vredesliefhebbers!

We moeten stilstaan bij de puinhoop die hoge militaire operaties hebben achtergelaten in Libië, Irak, Afghanistan en andere vergeten oorlogsgebieden. Vrede voor Nigeria doet ons ook denken aan het succes van de vredebeweging in Hong Kong. Wij zijn geïnspireerd door Aung San Suu Ki's Burma en de vele optochten van Martin Luther King, met name in Selma. Georgia, USA.

Tot slot hebben we de Nelson Mandela-brug als monument in Oostende gekozen omwille van, volgens mij, zijn 3V betekenis: verbinding, verzoening en vrede. Precies die 3V's zijn wat Nigeria vandaag nodig heeft voor maatschappelijk herstel en socio-culturele heropbouw. De brug die ons samenbindt is onze gemeenschappelijke menselijkheid. Ik wens ons vrede. Ik wil de goede maar getraumatiseerde gewone bevolking van Nigeria onschatbare vrede toewensen.